شعر اراکی

می خوام یه شعر به لهجه ی شیرین اراکی واستون بنویسم

---

به وقت رُفتن برف قِرم و قال مردم شهر 

که می رسه به گوش : آی  بِرار، یاواش

صدای شُرشُر سولچُر میُون کوچه ی تنگ

و یا شکستن شاخ نُبات از سولاش

چی شی باگوم مو ز سرمای قُرقُشون اراک

می شه به مثل بلور توی حوض خُونِه اواش

خوش اُن دمی که ما از توی برف می کِندیم

بَرِی رفت و آمد دالُنی توی کوچاش

می یامد از سر شو تا به صبح تیف تیف برف

صُبا چه هنگِمه می کِرد چِلپ چِلپِ گِلاش

ز ما قوس ناپرس و ناکن تو اصلا یاد

که هر که داشت چو حلاج لرزه بر اعضاش

به چفت در تو اگه می زدی ناغافل دست

به مثل زِفت می چسبید پنجَه به شولاش

ناگو ناگو که شُوِ چله چه صفایی داشت

کنار کرسی و اُ شو چَرای سرخ و سیاش

سرنجَه بود و نخودچی و کشمش فَرخی

چی شی باگوم مو از او بِخ سیمین رنگ طِلاش

لبوی تَتیونی مثل قند تر می مُوند

بُوام بِرِی تو بَگَه هندُنَه بود و چِنجاش

صدای قِز قِز ساموَر رفیق یه نُخت بود

در اُن زَمُن که نبود قوری چایی بالاش

به جای باقلاوا بودا تو مَجمَ ارده ی قم

از ارده ها که روشون بود کُنجی و خاش خاش

جِرق جِرقِ شادُونه ی قاطی اردَه

همون اردا که بودا عین هو نُون لواش

به نِلخ آهِن و نال پارَه مامله می شد

خوشا به حال اُ روزا خوشا به لطف و صفاش

 خوشا اراک و زمستُون سخت و آب و هواش

علی الخصوص شُوِ سرد و رُفتن برفاش 

شب یلدا

شبم شدچون شب یلدا، ولیکن بی صفا امشب
شدم بی مونس و تنها میان آشنا امشب

برف پیر

برف پیری شــده تـاج سـرم از لطف خـــدا 

خاطرات اراک

مردمی صاحبدل و صاحب نظر دارد اراک / پایگاهی ویژه در علم و هنر دارد اراک

خطه ٔ قائم مقام است و امیر است و ادیب٭ / غیر از آنان نیز صدها نامور دارد اراک

عالمان دینی و فرزانگان میهنی / خیرخواه و چاره اندیش و قدر دارد اراک

گرچه خود شهری جوانست و عروس شهر هاست / روستاهایی کهن در دور و بر دارد اراک

 پهلوانانی درون غارهایش خفته اند٭ / رازهایی در دل کوه و کمر دارد اراک

از دلاور مردهایش وز زنان شیردل / داستان ها ٬ گاه احساس خطر دارد اراک

 از فراهان کویری تا به شرای٭ دواب / نقطه نقطه گنج هایی زیرسر دارد اراک

خوشنویس و شاعر و اهل قلم ٬ اهل هنر / کلک زرین ٬ شعر تر ٬ در و گهر دارد اراک

هم ادیب و هم محقق ٬ حافظ فرهنگ خویش / صاحب اندیشه و صاحب اثر دارد اراک